Laatste Examendag

Vanmorgen stond ik op met een slome cynische sluier om me heen. Ik Werd wakker van het allarm, zette dit af, en dacht letterlijk blij mezelf - op uiterst cynische wijze -: "Haha, Wout, Grapjas..." Of dit was omdat ik zo vroeg opstond, of omdat ik in mezelf dacht dat het examen Antropologie op zich toch geen nut had en mijn slaagkansen nihil waren, weet ik niet. Ik weet alleen dat ik dat dacht. Maar goed. Ik stond dus op, ging me douchen, en zette me in de zetel met mijn cursus in de hand. Eigenlijk was dit Annelies' cursus, want ik had nogal weinig tijd om alles voor te bereiden (vandaar waarschijnlijk mijn cynisme), maar dat maakt nu niet echt iets uit. Ik begon te herhalen, maar door de sloomheid en totale antipathie dwaalde ik vaak af, en resulteerde dit eigenlijk in het 'niet-zo-veel-doen'. Toen om half acht mijn koffie klaar was, en ik nog niet gegeten had, besloot ik mezelf in de keuken te gaan zetten en maar wat te eten. Veel was er niet, want zoals gewoonlijk was mijn broer weer met de laatste cornflakes weg. Ik moest het dus doen met wat rozijnen-appel-frangipane brood (een vreemde combinatie, maar best wel lekker). om 7.55 kwam ik tot de conclusie dat ik eigenlijk mezelf moest haasten, omdat ik geen uur meer had om te herhalen (zoals ik dacht) maar een uur om in het klaslokaal te geraken. Dus deed ik maar vlug mijn hemd aan, pakte mijn boeken en een bic in, en begaf me naar de bus. Hier botste ik op een oude bekende, waarmee ik maar wat ge-'small-talk'-ed heb. Op de bus herhaalde ik (naast de persoon zittende, en dus soms met die persoon in conversatie tredende) zo een beetje de 'grote schema's' van Annelies.
Toen ik uitstapte en ik naar mijn klaslokaal moest wandelen (10-15 minuutjes) besefte ik plots dat ik niet zeker wist in welk lokaal ik examen had. Zelfs dit kon mijn enorm rustige gemoedstoestand niet om zeep helpen. Ik wist dat we in de K-blok les hadden, en ik zou (eens daar) de weg wel vinden a.d.h.v. mijn klasgenoten. Al wandelend en overpijnzend wat me te wachten stond dacht ik in mezelf dat ik best wel wat zou geven voor wat goede oude Portugal Absinthe naar oorspronkelijke mix met dus nog AntiVries erin. Gezond is dit niet, maar het had me al eens (wel niet in een school of werk toestand) geholpen al de Franse kennis, die ik in die 8 jaar Frans leren verworven had, terug naar boven te brengen en met een complete vreemdeling een urenlange conversatie te hebben in het Frans, een vak waar ik -kortaf- niet goed in was. Dit idee schudde ik maar van me af. Ik zou het wel nemen zoals het was.
Eens in de K-blok aangekomen vond ik inderdaad mijn medestudenten, en begon ik een praatje met hen. Ook een beetje over de leerstof, maar meer over het algemene, geen details ofzo die je nog vlug even kan doornemen voor het examen. Toen het eindelijk aan mij was (het was mondeling) kreeg ik twee vragen voorgeschoteld, die ik tot mijn verbazing (maar niet schok, ik bleef nog steeds apathisch) goed wist te plaatsen, en waar ik mijn zegje wel over kon doen.
Toen ik dat gedaan had, en de prof zelfs geen bijvragen gesteld had, bedankte ik de prof en stapte naar buiten.
Blij dat dat achter de rug was. Meer dan een maand lang intensief leren en examens afleggen waren eindelijk voorbij. Opgelucht, maar niet hysterisch van vreugde, nam ik de bus naar Annelies, waar ik veel geslapen heb, zoals dat wel eens goed kan doen, en waarmee ik op het einde naar de film (een Italiaanse Documentaire tegen het beleid van Berlusconi) mee geweest ben.
Een enorm rustige dag. En een best goed examen waar ik maar anderhalve dag voor gestudeerd had, maar wat wel een bladzijde of 160 inhield. Dat is geen onsuccesvolle dag denk ik zo.
Straks ga ik slapen, en ik ga het er eens goed van pakken. Anderhalve week vrij heb ik nu wel verdiend denkik. Het is allemaal even genoeg geweest.