Crash (2004)

Gisteravond ben ik samen met Frederik en Wouter een film gaan zien in de UGC.
Het betreft (zoals de titel reeds verraadde) de film genaamd Crash. In de film speelde nogal wat bekende acteurs mee, waaronder Ryan Phillippe (die ook in 'Cruel Intentions' speelde, en daar op een toch wel plotse manier het loodje legde).
Toen de film aanving, sprong een van zijn themata onmiddelijk in het oog. De factor 'racisme' lag er nogal dik op.
Mensen die racistische uitspraken doen, andere mensen die discriminatiedialogen afsteken, etc. Aanvankelijk lijkt het een beetje 'té', de regisseur lijkt iedereen een duidelijke les te willen lezen. Bijna iedereen in de film lijkt een racist te zijn, en vele van deze racisten vinden dan ook nog dat ze zelf 'o zo gediscrimineerd worden'. Maar na een tijdje begint het te wennen, en je begint de karakters van de personages te snappen, een vat te krijgen op het kluwen van verschillende levens in de stad. En dit zijn er een heel aantal. Beetje bij beetje beginnen deze levenslijnen elkaar al dan niet drastisch te raken. En dan, net als je denkt een personage helemaal door te hebben, vallen ze helemaal uit hun rol, en dit op een vaak zeer indringede wijze. De film is zeer koud, en hard als staal.
Na ongeveer drie kwart van de film breekt er een volgend thema aan, dit van de dood, en dit wordt op diezelfde harde koude wijze gebracht. Als kijker kreeg ikzelf er bij momenten koude rillingen van. Ik vind het heerlijk als een film me zo kan raken. Als een film me bepaalde gevoelens of gedragingen geeft, zoals koude rillingen, verschrikte stuiptrekkingen, een hart dat sneller slaat van de spanning, of helemaal zacht wordt van vertedering.
De film speelt zich af in het hartje van de winter, en dit wordt je zelfs in je bioscoopstoel gewaar.
Heerlijk als dat gebeurt.